ΤΥΠΟΙ ΝΑΡΓΙΛΕΔΑΔΙΚΩΝ ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΧΕΙΣ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙ

Στο τελευταίο μας άρθρο στηλιτεύσαμε όλους εσάς που αγαπάτε το ναργιλέ και καπνίζετε σαν πελάτες σε χώρους εστίασης. Ευελπιστώ να μην παρεξηγηθήκατε, άλλωστε δεν θα έπρεπε να περιμένετε εμένα για να κοιτάξετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη και να αντικρίσετε την αλήθεια. Για να σας παρηγορήσω, αυτήν τη βδομάδα οι παίκτες έχετε ασυλία, ήρθε η ώρα να πετάξουμε το μπαλάκι στην απέναντι πλευρά: στα ίδια τα γήπεδα. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δε θα σχολιάσουμε εστιατόρια, clubs ή beach bars που χάριν του επιπρόσθετου κέρδους έχουν εντάξει στις παροχές τους το ναργιλέ, αμφιβόλου κατάρτισης και ποιότητας, αλλά για μαγαζιά που αυτοπροσδιορίζονται ως “ναργιλεδάδικα” και το χρησιμοποιούν ως κύρια ατραξιόν, επομένως κρίνονται ως τέτοια. Ο σημερινός υποψήφιος, είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, καθώς η αλήθεια είναι πως στα χρόνια εμπειρίας μου από ναργιλεδάδικα στη χώρα, τα ματάκια μου έχουν δει πολλά. Κάποια στιγμή έπρεπε να μιλήσω ανοιχτά, κι αυτή η στιγμή επιτέλους ήρθε! Φύγαμε.

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΛΑΝΤΙΝ

Απάνω σε χαλιά, σε μαγικά χαλιά, απόψε αγκαλιά, θα φουμάρω. Οι νεότεροι αναγνώστες ίσως είστε αρκετά τυχεροί ώστε να μην έχετε αντιμετωπίσει την εν λόγω πρώτη κατηγορία, όμως για τους βετεράνους του αθλήματος, είμαι σίγουρος πως πιάσατε κατευθείαν το νόημα. Μιλάμε για τα παραδοσιακά ναργιλεδάδικα που υπήρχαν χρόνια πριν την καθιέρωση του αθλήματός μας σε mainstream, και σαν άλλα γαλατικά χωριά έχουν επιβιώσει και παραμείνει αναλλοίωτα στο χρόνο. Καρβουνάκια “εκκλησίας”, αλουμινόχαρτα, παραδοσιακά πήλινα, καπνός από χώρες της Μέσης Ανατολής με γεύσεις όπως: μέντα, λεμόνι και σταφύλι σαν αποκλειστικές επιλογές, χειροποίητα χαλιά, χαμηλοί καναπέδες ή και μαξιλάρες στο πάτωμα, παραδοσιακή μουσική, και άλλα τόσα είναι τα χαρακτηριστικότερα τους στοιχεία που τα καθιστούν ξεχωριστά κι ελκύουν μέχρι και σήμερα τους πιο παραδοσιακούς και τους νοσταλγούς εκείνων των πιο “απλών” εποχών. Δεν μπορώ να αρνηθώ την ιστορική αξία και τη σημασία τους, όμως προσωπικά θεωρώ ότι καλώς ή κακώς ο χρόνος τα έχει ξεπεράσει. Όπως και να ‘χει, τουλάχιστον μια επίσκεψη στη ζωή ενός λάτρη ναργιλέ κρίνεται απαραίτητη για να μπορέσει να εκτιμήσει την εξέλιξη του ναργιλέ και να καταλάβει καλύτερα τις ρίζες του. Σκεφτείτε το σαν επίσκεψη σε ζωντανό μουσείο!

Η ΜΠΑΝΑΝΙΑ

Στη συγκεκριμένη στήλη έχουμε αναφερθεί πολλάκις στη σημασία των αυθεντικών προϊόντων, υπενθυμίζοντας την επικινδυνότητα που ενέχουν οι απομιμήσεις και οι “μούφες” αγνώστου προελεύσεως. Δυστυχώς, πολλοί ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, δεν είναι λάτρεις της αρθρογραφίας, ούτε και του “original”. Στο βωμό του κέρδους θυσιάζουν την ποιότητα και θέτουν σε κίνδυνο την ακεραιότητα των πελατών τους. Δε θα σταθώ στο γευστικό αποτέλεσμα και την απόδοση του session, καθώς αυτά εξ’ ορισμού περνούν σε δεύτερη μοίρα και είναι λογικό να υποβαθμίζονται. Στο ζήτημα της υγείας όμως δε θα δώσω συγχωροχάρτι. Είναι ντροπή να μην αισθάνεσαι την παραμικρή ευθύνη όταν ασχολείσαι με κάτι τόσο σοβαρό όπως η υγεία των πελατών, και να εθελοτυφλείς για προσωπικό όφελος. Για καλή τύχη τέτοιων “επιχειρηματιών” ο περισσότερος κόσμος δεν έχει την απαραίτητη εξοικείωση με το χώρο ώστε να ξεχωρίζει τέτοιες περιπτώσεις, επομένως παραβλέπει τον κίνδυνο. Για κακή τους τύχη, όσοι μπορούμε να το κάνουμε, έχουμε αναλάβει τις προσπάθειες να ενημερώσουμε σιγά σιγά και τους υπόλοιπους, με απώτερο σκοπό στο μέλλον να μην υπάρχει ούτε μία “μπανανιά”.

ΤΟ ΜΠΟΣΤΑΝΙ

Θεσσαλονίκη είσαι εδώ; Ως κάτοικος της συμπρωτεύουσας, την παρούσα κατηγορία τη νιώθω σαν σπίτι μου! Μπορεί τα περισσότερα ναργιλεδάδικα της πόλης να έχουν μεριμνήσει ώστε να προμηθεύονται ποιοτικούς και αυθεντικούς ναργιλέδες και αξεσουάρ, γιατί η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί μονάχα να είναι τίμια αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια. Έλα που δεν είναι όμως, μόνο φαίνεται. Αντίθετα με τους ναργιλέδες και τα αξεσουάρ, στο κομμάτι του καπνού, μας το χαλάνε. Επιλέγουν να σαμποτάρουν τις “κακές” μεγαλο-καπνοβιομηχανίες και να στηρίξουν τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, που λειτουργούν με κόπο και ιδρώτα σε ταπεινά υπόγεια για να μας δώσουν αγνό και σπιτικό καπνό ναργιλέ. Σε περίπτωση που δεν αντιλήφθηκες την ειρωνεία της τελευταίας πρότασης, σου έχω άσχημα νέα: μάλλον έχεις καπνίσει τόσο παγωτό μπισκότο που έχει επηρεάσει την ικανότητα αντίληψής σου. Δεν μας νοιάζει αν δε σας νοιάζει να μας παρέχετε ποιότητα, σταματήστε να μας δίνετε να καπνίζουμε άχυρο!

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ

Τι είναι καλύτερο από το να παρέχεις επισφαλείς υπηρεσίες στους πελάτες σου; Οι πελάτες αυτοί να είναι ανήλικα παιδιά! Προφανώς και ο ναργιλές απευθύνεται σε ενήλικες, γεγονός που προβλέπει και ο ίδιος ο νόμος. Πιστεύετε θα ήταν αρκετό για να σταματήσει τους επίδοξους “moneymakers” μας; Αμ δε! Είναι αμέτρητες οι φορές που έχω επισκεφθεί κάποιο ναργιλεδάδικο κι αισθάνομαι ότι τηλεμεταφέρθηκα απευθείας σε κυλικείο σχολείου. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να υπάρχει πίεση και μεγάλη ζήτηση από τους ίδιους τους ανήλικους πελάτες, ακόμα και προσπάθεια πιθανής εξαπάτησης όσον αφορά την ηλικία τους, όμως για άλλη μια φορά, δε χωράνε υποχωρήσεις. Σε περίπτωση που υπάρχει συνοδός η ευθύνη περνάει στην κρίση του ενήλικου συνοδού. Αν όμως δεν υπάρχει, ο κανόνας είναι απλός: ΔΕΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕ.

ΤΟ ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟ

Για να ηρεμήσουμε λίγο τα πνεύματα, πάμε σε κάτι πιο ακίνδυνο. Στην εποχή μας, η σημασία της εξειδίκευσης έχει αναδειχθεί περίτρανα σε κάθε τομέα της ζωής μας. Παλαιότερα υπήρχαν τα αρτοζαχαροπλαστεία που παρήγαγαν τα αρτοσκευάσματα και τα γλυκίσματα κάθε τύπου, και σήμερα υπάρχουν μαγαζιά που περιορίζονται αποκλειστικά σε ένα και μόνο προϊόν, με στόχο τη μέγιστη δυνατή τελειοποίησή του. Στο κομμάτι του ναργιλέ, η εξειδίκευση κρίνεται άκρως απαραίτητη, τουλάχιστον στα ναργιλεδάδικα. Είναι καλό να συνοδεύεις το κυρίως πιάτο σου με συνοδευτικά που να το κολακεύουν και να το αναδεικνύουν, όπως ροφήματα ή κάποιο μικρό σνακ, όταν όμως σερβίρεις από pancakes μέχρι σούσι, είναι αναμενόμενο να συμβιβάζεται η ποιότητα του “κυρίως”. Με μέτρο!

Η ΠΑΡΑΜΥΘΟΧΩΡΑ

Η επιχείρηση είναι οι άνθρωποι της. Όταν το προσωπικό ενός καταστήματος δρα με ένα συγκεκριμένο τρόπο είναι δικαίωμα του πελάτη να συμπεράνει ότι πρόκειται για την πολιτική του μαγαζιού και όχι για τις προσωπικές πεποιθήσεις ή πρωτοβουλίες του υπαλλήλου. Όταν λοιπόν ένας υπάλληλος προσπαθεί να σε “εξαπατήσει”, είτε με το να σου “πουλήσει” κάτι ως πιο ακριβό, να σου φτιάξει το mix με τις γεύσεις που του ξέμειναν ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, και πιστέψτε με, έχω συναντήσει περισσότερους από όσους μπορείτε να φανταστείτε, το φταίξιμο πέφτει πάντα στον προπονητή, δικαίως ή μη. Μπορούσε προφανώς να μην τον έχει συμπεριλάβει καν στην αποστολή. Στην ανάγκη, ας τον έκανε αλλαγή πριν το ημίχρονο!

Ο ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ

Ο σοφός λαός λέει “καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα”. Για να μη με πείτε λοιπόν κράχτη, υπάρχουν και θετικές περιπτώσεις. Υπάρχουν εκείνα τα μικρά μαγαζάκια που στην αρχή δε σου γεμίζουν το μάτι, διότι δεν περιέχουν όλες εκείνες τις τεχνικές φθηνού εντυπωσιασμού, τα φρου φρου και τα αρώματα. Κάτω από την ταπεινή τους φορεσιά, χωράνε όλη την αγάπη και το μεράκι ορισμένων ανθρώπων, που υπηρετούν την τέχνη τους με πάθος και σεμνότητα. Σίγουρα θα γνωρίζετε ένα τέτοιο ταβερνάκι, ή ένα γυράδικο της γειτονιάς που εξωτερικά φαίνεται αδιάφορο, κι όμως μέσα του περικλείει όλη τη γεύση και την αυθεντική νοστιμιά. Ε, αυτό εγώ το έχω πάθει και με ναργιλεδάδικα! Δε θα επεκταθώ περαιτέρω, στέλνω τις ευχές μου τέτοια μέρη να πολλαπλασιάζονται!

ΤΟ ΣΤΕΚΙ

Αυτή η κατηγορία, μπήκε στη λίστα τελευταία στιγμή. Πραγματικά όμως, μου ήταν αδύνατο να σκεφτώ τα είδη ναργιλεδάδικων χωρίς να εντάξω μέσα σε αυτά ένα στέκι. Το στέκι δεν έχει ακριβή περιγραφή και διακριτά στοιχεία. Δεν έχει καθορισμένη διάταξη στο χώρο, συγκεκριμένο menu, και standard κατάλογο γεύσεων. Το στέκι για τον καθένα μας είναι διαφορετικό. Μπορεί να βρίσκεται ακριβώς κάτω από το σπίτι μας και να “έτυχε” να το επισκεφθούμε αρχικά, ή να δούλευε κάποιος φίλος μας και να μας προσκάλεσε. Στο στέκι δε μας κρατάνε τα πήλινα, οι ναργιλέδες και οι γεύσεις. Μας κρατάνε οι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε δεθεί κι έχουμε αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς. Γιατί όπως έχουμε χιλιοαναφέρει, ο ναργιλές είναι για να μοιραζόμαστε!

Ο ΝΑΟΣ

Αν συνδυάσουμε την ουσία και τη γνώση με την εξωτερική λεπτομέρεια και την καλαισθησία, τότε το αποτέλεσμα είναι έργο τέχνης. Σαφώς, η σπανιότητα τέτοιων εγχειρημάτων είναι αυτή που αφενός τους δίνει αξία, ενώ αφετέρου είναι αρκετή για να μας δίνει την ελπίδα ότι θα αποτελέσουν φάρο για τα υπόλοιπα “πλοία” που μοιάζουν να έχουν χάσει την πορεία τους και να περνάνε μια τρικυμία αξιών αλλά και ταυτότητας. Σε περίπτωση που δεν έχετε επισκεφτεί ποτέ κάποιο “ναό”, πραγματικά σας το εύχομαι σύντομα. Είμαι σίγουρος πως όταν το κάνετε θα με καταλάβετε. Μέχρι τότε, μπορείτε στην καλύτερη να συνεχίσετε το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού.

Σίγουρα θα μπορούσα να έχω γράψει άλλα τόσα, και ίσως να παρέλειψα κάποια σημαντικά παραδείγματα. Πήγε αργά όμως, κι ακόμη δεν έχω καπνίσει τον πρώτο ναργιλέ της ημέρας, οπότε θα κλείσω εδώ και θα πάω να βάλω κάρβουνα. Αρκετά με το διάβασμα για σήμερα, αρχίζει η πρακτική. Βάλτε κάρβουνα!